ژياكومو لئوپاردي، اديب برجسته ايتاليايى در 30 ژوئيه 1798م در شهر كاناتي در ايتاليا به دنيا آمد. وي از كودكي عليل بود و عمرش در ناكامي و تحمل شدايد و سختي‏ها گذشت. لئوپاردي در ابتدا براي تحصيل علوم الهي به يكي از اساتيد كليسا سپرده شد، اما در چهارده سالگي، به اذعان استادش، مطلب ديگري براي آموختن نداشت. از اين رو، لئوپاردي به سرودن شعر پرداخت و در يازده‏سالگي، اولين اثر شاعرانه خود را سرود. وي پس از آن، زبان‏هاي يوناني، عربي، فرانسه، انگليسي و اسپانيايى را آموخت و در 16 سالگي مجموعه‏اي در اين باره نوشت كه اعجاب دانشمندان را برانگيخت. لئوپاردي تندرستي خود را بر سر اين كار گذاشت چنانكه در 20 سالگي با پشت خميده و نيمه كور و روحي رنجور و نوميد، پيوسته آرزوي مرگ را داشت. لئوپاردي در طول ساليان زندگي خود بيش از چهار هزار قطعه شعر سرود. اشعار وي غنايى و از نظر احساسات، عالي و عميقاً بدبينانه است. اين اشعار هم‏چنين آميخته با وطن‏پرستي و تحقير فرمان‏روايان ايتاليا مي‏باشند. ژياكومو لئوپاردي از شعراي رمانتيك ايتاليا به شمار مي‏رود و آثارش از احساس و تخيل بسياري برخوردار است. درباره اشعار لئوپاردي گفته‏اند كه در بيشتر سروده‏هاي او از استعاره و ايهام بهره گرفته شده و كلمات را از معاني خاكي آن پاك كرده، به صفا و خلوص و معنويت مي‏رساند. لئوپاردي در سال‏هاي پاياني عمر خود به هجوهاي سياسي و اجتماعي نيز پرداخت. ادبيات ايتاليا به وجود وي افتخار مي‏كند و منتقدينْ او را محبوب‏ترين و ظريف‏ترين شاعر ايتاليا مي‏دانند، ضمن اينكه لئوپاردي، رمانتيك‏ترين شاعر ايتاليايي نيز مي‏باشد. مهم‏ترين اثر لئوپاردي، نغمه‏هاي شاعرانه است و ترانه‏ها، پالينوديا و ديالوگ‏ها از ديگر آثار اوست. ژياكومو لئوپاردي سرانجام در 30 اوت 1837م در 39 سالگي درگذشت.